Выкшталцоны п'янюга ў Ашмянах
разьбіраўся ў напоях духмяных:
за парфумай, дальбог,
зранку бег з усіх ног,
скажам шчыра,
— ня надта слухмяных.

Прававерны раскольнік з-пад Веткі
не садзіўся за стол без сурвэткі,
без відэльца й нажа,
без кадзіла й крыжа,
што пацьвердзяць шматлікія сьведкі.

Паліглёт-мнагажэнец з Чачэрску
да жанчын заляцаўся па-зьверску:
ім уголас чытаў
комсомольский устав
ды паэму «Курган» па-шумэрску.

Партызан зь Белавескае пушчы
смажыў бульбу на рыбіным тлушчы.
Жыў, нібы багацей,
ды баяўся гасьцей,
бо, на жаль, быў зусім непітушчы.

Сэксуальны маньяк з Маладэчна
прасталыткам быў рады сардэчна:
іх, нібы сутэнэр,
запрашаў на пленэр
і даводзіў: так жыць небясьпечна!

Далікатная дзеўчына з Брагіна
не зьвяртала і ў лаянцы ўвагі на
існы ў лексыцы мат,
нібы той аўтамат,
прамаўляючы «пэніс» ды «вагіна».

Аднаяйкавай тройні з-пад Мядзелю
на траіх адно далі імя дзеля
большай згоды ў сям'і,
ды браты-гультаі
ўсё адно між сабою ня ладзілі.

Дысыдэнт па дарозе ў Пружаны
быў сустрэтым ваўком напужаны
і пасьля часьцяком
нат з «ганебным ваўком»
ветлым быў і казаў «паважаны».

Малады ваўкалак з Ваўкавыску
меў даволі прыгожую пыску,
у дзіцячым садку
працу вёў у гуртку
й атрымаў гарадзкую прапіску.

Вуграваты вугор каля Берасьця
мізарнеў на самоце ды ў шэрасьці:
ўсіх цнатлівых нявест
звабіў цёплы зюйд-вэст,
ўсе ў Саргасавым моры на нерасьце.

Аднагорбы вярблюд з Магілёва
да законнасьці ставіўся плёва,
ды на ўласным гарбе
зьведаў КК РБ
і Статут ВКЛ дэталёва.

Самы шчыры палітык з-пад Шклова
даў насельніцтву чэснае слова:
будзе водка й расол!
Моцны цешыўся пол —
і рыдала другая палова.

Пачатковец-празаік зь Нясьвіжу
пэнталёгію склаў для прэстыжу.
Як назваць? «Пэнтагон»?
Можа, «Пэнтамэрон»?
Перавагу аддаў «Пяцікніжжу».

Да шляхетнай паненкі з Заслаўя
так нядоўга каханьнем палаў я!
Я сказаў ёй: «Мужчыны
Порткі праць не павінны!»,
А паненка: «У нас раўнапраўе!»

Абяцанкам палітыка з Горадні
не даюць болей веры ні горад, ні
сужаніца, ні дзеці.
Ой, што робіцца ў сьвеце!
Ой, відаць, пачынаюцца гора дні!

Рэстаранны музыка ў Вялейцы
Баха граў на электражалейцы.
А Яган Сэбасьцян
меў шыкоўны баян
і шабашыў на вузкакалейцы.

Сын старога музыкі ў Вялейцы
грае джаз на той самай жалейцы
й толькі вольнай пары
любіць ВІА «Сябры»
й аддае перавагу батлейцы.

Неразважны сатырык з-пад Слоніму
вершы надрукаваў без псэўдоніму
супраць уладара –
і за спробу пяра
атрымаў... (Не знаходжу сыноніму.)

Рызыкоўныя гоншчыкі зь Ліды
выпрабоўвалі супэрбаліды...
Сёньня кожны жыхар
хлопцаў ведае ў твар:
гераічныя ў іх інваліды!

Патрыёт-пабіраха з Смургоняў
ў знак пратэсту жабруе ў вагоне
і сьвядома бярэ
толькі дробныя «рэ»:
на буйных не малююць «пагоні»!

РНЕшнік-суворавец з Кобрыню
не баіцца ні ўдава, ні кобры, ні
каракурта, бо ён
сам нібы скарпіён,
«дзяржбясьпекай» як зброя адобраны.

Найскептычная жэншчына з Рэчыцы
атрымала пасаду дасьледчыцы.
Запярэчыш старой –
толькі скепсьціш настрой:
найскептычным вой кепска пярэчыцца!

Найнавейшы расеец з-пад Копылю
ў патрыманым катаецца «опэлі»:
гаспадар год таму
не патрапіў ў турму
й пахаваны ў мясцовым нэкропалі.

Сама праведны рэзьнік з Лагойску
стаў рабіць абсалютна па-гойску:
праз сваю дабрыню
забівае сьвіньню,
бо сыны ва Ўкраіне, у войску.

У сям'і чарнасоценца з Доўску
сын у сьне гаварыў па-жыдоўску.
Бацька помсьціць гатоў,
закрычэў: «Бі жыдоў!»...
А пасьля дараваў па-бацькоўску.

У зьбяднелага шляхціца з Крэва
ні гарэлкі няма для сугрэву,
ні гуркоў, ні масьлін,
ані іншых расьлін, –
акрамя геральдычнага дрэва.

Сэнбэрнар у папа з Маларыты
меў вялізарныя габарыты,
бачыў смачныя сны
пра кавалак мясны
й памятаў, дзе калега зарыты.

Патрыётка ад мужа з Драгічына
патрабуе праўдзівага вычыну:
«Страшна кінуць ва ўрад
самаробны снарад –
хоць прыбі да падлогі масьнічыну!»

Будаўнік камунізму у Трабах
век-вяком мізарнеў у прарабах,
у мясцовых «кідал»
выкладаў «Капітал»,
рэшту часу цягаўся па бабах.

Ісламіст-бээнэфавец з Іўя
кажа: «З ласкі Аллага адкрыў я
рэлігійны сакрэт:
пуп зямлі – мінарэт,
а навокал – свабодная Крыўя!»

Беларусы з памежных Друскенікаў
не ўжываюць ніколі займеньнікаў:
бо агульнае «мы» –
верны шлях да турмы,
а «яно» – верны шлях шызафрэнікаў.

У нарколяга з Мар'інай Горкі
аксыёму, што сьпірт – вельмі горкі,
кожны ведае сын,
асабліва адзін,
што ня ўнік выхаваўчае поркі.

Прыгажуня й распусьніца зь Мёраў
паказала каханку свой нораў:
«Я сэкс-бомба, і ты,
хоць і надта круты,
не хадзі да мяне безь мінёраў!»

Улюбёнец жанчын з Баравухі
быў гарбаты, рабы, віславухі,
кірпаносы, крывы
і суцэльна сівы
ад сардэчных турбот і сівухі.

У «прасунутай» школе ў Глыбокім
навучаньне было аднабокім:
кантрацэпцыя ў ранцах,
бо аб СНІДзе і пранцах
ўсім вядома даўно назубок ім.

Два хлапцы да красуні з-пад Шчучына
сябрука прывялі на заручыны.
Ўспамінала дарма,
хто жаніх, – і з трыма
заручылася. Дочкі вы сучыны!

Гумарысты да снайпэра зь Лёзна
па ўспамогу зьвярнуліся сьлёзна.
Ой, ня ўнікнуць бяды:
той паўсюль і заўжды
падыходзіў да жартаў сур'ёзна!

Валацуга, прыехаўшы ў Друю,
палюбоўніцу ўбачыў старую.
Сьлёзы сотняю бруй:
«Дарагая, даруй!»
А каханка ў адказ: «Не дарую!»

Прарасійскія гопнікі ў Гомелі
прэзыдэнта надзвычай багомілі,
лукамол, кадэбэ...
Ды пазналі сябе
ў сьцёбных вершах – і аж зьнерухомелі.

Головна сторінка | Андрей Хаданович | Форум